"Пачытаўшы гэтую публікацыю ў лясной газеце і ведаючы В. Гуркова як дырэктара прыродаахоўнай установы Заказніка "Налібоцкi" і ўбачыўшы першы жа яго фотаздымак з карабінам у руцэ ў артыкуле, дзе ён бахваліцца, што ён забіў больш сотні ваўкоў і ратуе за забойства драпежнікаў у прыродным рэзерваце Налібоцкай пушчы, узнікае маркотнае ўяўленне, што кіруе гэтай установай не прыродаахоўнік, а зацяты паляўнічы, апантаны забойствам жывёл.

 

Ён кажа, што чалавек павінен гаспадарыць у лесе, а не ваўкі і іншыя драпежнікі, але ён забываецца на тое, што ён кіруе не паляўнічай гаспадаркай, а прыродаахоўнай установай і ахоўвае ўнікальны прыродны комплекс, дзе прыродны развой павінен ісці сам сабой і дзе менавіта драпежнікі - кіраўнічая каста.

 

В. Гуркоў спасылаецца на большую прадукцыйнасць папуляцый аленяў у шэрагу паляўнічых гаспадарак, але забываецца на тое, што для прыродаахоўнай установы гэта не паказчык, бо тут алень - не дзеля палявання.

 

Ён піша, што яны кожны год спрабуюць здабыць дазвол на забойства ваўка, але забываецца на тое, што ўзгодна прынятым у дзяржаве (Мінпрыроды) дакументаў, як раз такі ўсталявана зусім іншае, процілеглае.  У плане кіравання заказнікам "Налібоцкі" зацверджана, што воўк у дадзеным рэгіёне - уразлівы гатунак і трэба ажыццяўляць ягоную ахову ў заказніке. План кіравання папуляцыяй ваўка, прынятый Мінпрыродай, забараняе здабычу ваўкоў на ахоўваемых тэрыторыях плошчай балей 400км2. В.Гуркоў ведае, што трэба рабіць у дачыненні ваўка ў заказніку "Налібоцкі", але намагаецца зусім супрацьлеглага і зацята хоча забіваць ваўка ў заказніку, грэбуючы сваімі дырэктарскімі абавязкамі, усталяванымі прыгаданымі Планамі кіравання.

 

В. Гуркоў піша, што яны ў цяжкі час падкармліваюць жывёл. Я памятаю час снежнага цыклона Хаўер, як у снежны месяц пасля яго больш 90% казуль загінула (а гэта ня менш 4000 казуль), а адміністрацыя заказніка нічога не зрабіла, каб падтрымаць і падкарміць жывёл наяўным сіласам, які так і застаўся не скарыстаным суседнім калгасам у цэнтральным урочышчы Козлкі.  Ужо праз палову года на пасяджэннях  Мінпрыроды і ў  зваротах на здабычу ваўка В.Гуркоў вінаваціў  у масавай загубе казуль ваўкоў, а не сябе.

 

Часам пры асушальных канавах гінуць зубры. В. Гуркоў вінаваціць, што іх забіваюць ваўкі, тады як яму відавочна, што зубры храснуць у тарфу гэтых каналаў. Але зручней, безумоўна, вінаваціць ваўкоў. Памятую, як цягнулі чатырох зуброў, гінуўшых у затарфанай канаве ў Налібоцкай пушчы, цяжка выпрасіў дапамогу ў В. Гуркова. Ня трэба вінаваціць ваўкоў, а трэба ачышчаць ад тарфу зубровыя пераходы праз каналы.

 

Добра прыгадваецца мне і аб заказніцкім клапоце пра глушцоў, аб якім ён піша. Вясной 2016 года гэты клопат выліўся ў набітыя новыя дарогі праз цэнтр глушцовых такоў у асабліва ахоўваемых тэрыторыях, а такcама ў дзясятках і дзясятках растаўленых цяжэзных жэрдзева-сетчатых пастак без сігнальных сістэм, што без сумневу ломяць глушцам і лапы і крыдлы і г.д., аб чым ужо пісалася тут.

 

На мейсцы Міністраў я б не прымаў бы у супрацоўнікі прыродаахоўных устаноў, тым балей у кіраўнікі, паляўнічых. Тады як у заказніке "Налібоцкі" асноўныя супрацоўнікі - гэта паляўнічыя з пажыццёвым стажам.

 

Лічу гэтую сітуацыю, перакуленую з ног на галаву, ненармальнай, а саму назву і кантэкст артыкула М.Талочкі - сур'ёзным выклікам усёй справе аховы прыроды ў Беларусі".

 

Вадзім Сідаровіч,

галоўны навуковы супрацоўнік НПЦ НАН Беларусі па біярэсурсах,

доктар біялагічных навук, прафесар

(30 гадоў стажу даследавання драпежнікаў, у тым ліку ваўка)